Infowar

Ακούμε αποσπάσματα από τα βιβλία ενός μεγάλου μαρξιστή φιλοσόφου για το πώς μπορείς να κόβεις τις πατάτες στο κάμπινγκ χρησιμοποιώντας το μαχαίρι που έφερε ο τύπος στη διπλανή σκηνή.

Αναρωτιόμαστε γιατί οι ήρωες στα spaghetti western μιλούσαν ορισμένες φορές σαν τον Μπακούνιν, τον Κροπότκιν και τον Ντουρρούτι.

Συζητάμε για μια από τις πιο σκοτεινές προσωπικότητες του καιρού μας, τον Άλαν Ντέρσοβιτς. Τον άνθρωπο που σύμφωνα με καταγγελίες είχε οργανώσει ένα μεγάλο δίκτυο για να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδας με ψευδείς κατηγορίες περί αντισημιτισμού.

Τραγουδάμε ιστορίες για την καύση σκουπιδιών και σκεφτόμαστε τι μπορεί να πάει στραβά εάν ένας μαφιόζος που πουλάει σκουπίδια συναντήσει ένα μαφιόζο δήμαρχο που είναι διατεθειμένος να τα αγοράσει και να τα κάψει στη γειτονιά σου.

Συζητάμε και πάλι για το δίλημμα της Μαλάκκα, η οποία ενώ δεν είναι αυτό που νομίζετε, θα μπορούσε να αλλάξει τις παγκόσμιες ισορροπίες στην αγορά ενέργειας.

Αναρωτιόμαστε πώς θα αντιδρούσαμε εάν η Γερμανία έστηνε έναν αδριάντα του Αδόλφου Χίτλερ στο κέντρο του Βερολίνου. Kαι ύστερα σκεφτόμαστε ότι το Βέλγιο δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει κάτι αντίστοιχο στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σκεφτήκαμε να σας παίξουμε ένα τραγουδάκι για κάθε φορά που αναπτύχθηκαν οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας. Και ύστερα εγκαταλείψαμε την ιδέα γιατί δεν έχουμε 1800 τραγούδια εύκαιρα

Θυμόμαστε μερικούς ανθρώπους που μίλησαν δημόσια εναντίον της εκκλησίας - όπως ο Τζορντάνο Μπρούνο – και το πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Παρακολουθούμε ένα συγκρότημα που γεννήθηκε στις στάχτες του μεταβιομηχανικού Μάντσεστερ και άνθισε όταν η πόλη αποκτούσε μία μετά-μεταβιομηχανική αίγλη.

Αναρωτιόμαστε γιατί όλες οι τηλεσειρές στο Netflix, οι οποίες διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή ή τη Λατινική Αμερική είναι κίτρινες σαν χαλασμένη μουστάρδα. Και γιατί τα στελέχη της Wall Street είναι σχεδόν πάντα μπλε.

Μιλάμε για τις εποχές που η νίκη απέναντι στον σοσιαλισμό παρουσιαζόταν σαν μια ουρά έξω από τα McDonald's στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας. Ή ίσως στην πλατεία Συντάγματος.

Αφήνουμε τον πρίγκηπα Πρόσπερο στα χέρια του κόκκινου θανάτου και αναρωτιόμαστε πόσο διαφορετικός ήταν από τους σημερινούς πολιτικούς των ΗΠΑ.

Θυμόμαστε ότι ο γερόλυκος του νεοφιλελευθερισμού επέβαλε την ιδέα του μετά την καταστροφή που έφερε στη Νέα Ορλεάνη ο τυφώνας Κατρίνα. Και οι συνεχιστές του την προώθησαν επίσης στην Αϊτή, το Πουέρτο Ρίκο, το Ντιτρόιτ και την Ελλάδα. Σχεδόν.

Μοιράζεται μαζί μας σκέψεις για μια δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα και κινδυνεύει να πεθάνει στην Ελλάδα.

Υποπτευόμαστε ότι μια πανδημία είναι η κατάλληλη εποχή για να ξεκινήσεις μια απεργία και βλέπουμε ότι αυτό συμβαίνει συνήθως στις πιο αναπτυγμένες χώρες.

Ταξιδεύουμε στις εκκλησίες της Βραζιλίας που παραμένουν ανοιχτές με απόφαση ενός φασίστα και τραγουδάμε σε γαλλική κρεολ για όσα συνέβησαν στην Αϊτή πολύ πριν εμείς καταλάβουμε τι θα πει πανδημία.

Αναρωτιόμαστε πώς είναι να είσαι Ρωμαίος μετανάστης ανάμεσα σε Γαλάτες. Ειδικά αν έχεις 12 δάχτυλα στα χέρια και δέκα στα πόδια.

Παρακολουθούμε χώρες να διασύρονται με ψευδείς κατηγορίες για την αυτάρκεια σε χαρτί τουαλέτας και ύστερα ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα να ξεμένει την πιο κρίσιμη ώρα.

Αναρωτιόμαστε κατά πόσο ευθύνονται οι Βρυξέλλες για την άθλια κατάσταση στην οποία βρήκε ο κορονοϊός τα συστήματα υγείας στην Ευρώπη και απαντάμε… πολύ.

Ταξιδεύουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του ’30 για να δούμε τις πάντοτε φασιστικές πολιτοφυλακές να χτυπούν και Αμερικανούς πολίτες. Κι αναρωτιόμαστε πώς έφτασαν όλοι αυτοί μέχρι τον Έβρο.